Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

to decline

  • 1 pronus

    prōnus, a, um [pro; πρό; cf. prae] [st1]1 [-] penché en avant.    - pronus pendens in verbera Virg. En. 10, 586: se penchant en avant pour stimuler les chevaux.    - pronus volvitur in caput, Virg. En. 1, 116: il roule la tête en avant.    - pecora, quae natura prona finxit, Sall. C. 1, 1: les bêtes que la nature a courbées vers la terre.    - cf. Ov. M. 1, 84; 8, 379; Juv. 15, 147.    - ilex paulum prona, Sall. J. 93, 4: chêne un peu penché en avant.    - motus corporis pronus, Cic. Div. 1, 120: mouvement du corps en avant.    - pronus currus, Ov. M. 5, 424: le char qui s'incline en avant, qui s'enfonce.    - nihil proni habere, Cic. Tusc. 1, 18: n'avoir rien qui aille vers le bas [oppos. à superus]. [st1]2 [-] en pente, incliné, orienté vers.    - prona via, Ov. M. 2, 67: chemin en pente.    - per pronum ire, Sen. Ep. 123, 14: descendre une pente.    - qui per pronum eunt resupinant corpora, qui in arduum, incumbunt, Sen. Ep. 20: si l'on descend, on porte le corps en arrière; si l'on gravit, on se penche en avant.    - in prono, Liv. 21, 36, 7: sur un terrain en pente.    - plur. n. prona montis Curt. 7, 11. 3: pentes d'une montagne.    - pronus amnis, Virg. G. 1, 203: rivière dont le cours est en pente, au cours rapide.    - urbs prona in paludes, Liv. 4, 59, 4: ville qui va en pente vers des marais.    - pronior orienti, Col. 1, 5,, 8, plus incliné vers l'orient.    - pronus soli (pronus ad solem): tourné au soleil.    - aedificii solum pronius orienti, Coll. 1, 5, 8: emplacement de l'édifice situé plus à l'est. [st1]3 [-] qui touche à l'horizon, qui décline (en parl. d'un astre).    - Hor. O. 3, 27, 18; Prop. 1, 16, 23; Ov. M. 11, 257.    - [en parl. du temps] pronus annus, Hor. P. 60: le déclin de l'année, l'automne.    - proni menses, Hor. O. 4, 6, 39: les mois qui fuient. [st1]4 [-] incliné vers, porté vers, enclin à.    - [avec ad] Cic. Rep. 2, 47; 2, 68; Suet. Ner. 50.    - pronus ad aliquid: enclin à qqch.    - pronus ad ulciscendam injuriam: prompt à venger une injustice.    - [avec in acc.] Hor. Ep. 1. 18, 10; Suet. Caes. 50.    - pronus in obsequium: enclin à l'obéissance.    - [av. dat.] aures offensioni proniores, Tac. An. 4, 29: oreilles assez promptes à s'offenser.    - pronus deterioribus (dat.), Tac. Agr. 41: naturellement porté au mal.    - prona est timori semper in pejus fides, Sen. Herc. Fur. 316: la crainte nous pousse toujours à croire au pire.    - prona pericula morti, Luc.: dangers où l'on s'expose à perdre la vie.    - [avec gén.] Luc. 1, 461. [st1]5 [-] bien disposé, bienveillant, favorable.    - pronis auribus, Tac. H. 1, 1: avec des oreilles favorables.    - pronus in aliquem, Tac. H. 1, 13, alicui Suet. Galb. 12: bien disposé pour qqn.    - omnia prona victoribus atque eadem victis adversa, Tac. Agr. 33: tout est favorable aux vainqueurs et tout est contraire aux vaincus.    - prona sententia, Val. Fl. 8, 340: avis favorable.    - pronis auribus accipere, Tac. H. 1, 1: accueillir d'une oreille favorable. [st1]6 [-] facile, aisé.    - omnia virtuti suae prona esse, Sall. J. 114, 2: [ils pensaient] que tout était facile pour leur courage. --- cf. Tac. Agr. 33.    - iter pronum ad honores, Plin. Ep. 8, 10, 3: chemin qui conduit facilement aux honneurs.    - consilium pronius ad fidem, Liv. 21, 28, 6: résolution plus croyable.    - pronum est + inf.: il est facile de. --- Tac. Agr 1; Luc. 6, 606.    - id pronius ad fidem est, Liv. 21, 28: cela est plus plausible.    - prona fides venit, Ov.: on en vient à croire aisément.    - boves ad domandum proni, Varr. R. R. 1, 2: boeufs faciles à dresser.
    * * *
    prōnus, a, um [pro; πρό; cf. prae] [st1]1 [-] penché en avant.    - pronus pendens in verbera Virg. En. 10, 586: se penchant en avant pour stimuler les chevaux.    - pronus volvitur in caput, Virg. En. 1, 116: il roule la tête en avant.    - pecora, quae natura prona finxit, Sall. C. 1, 1: les bêtes que la nature a courbées vers la terre.    - cf. Ov. M. 1, 84; 8, 379; Juv. 15, 147.    - ilex paulum prona, Sall. J. 93, 4: chêne un peu penché en avant.    - motus corporis pronus, Cic. Div. 1, 120: mouvement du corps en avant.    - pronus currus, Ov. M. 5, 424: le char qui s'incline en avant, qui s'enfonce.    - nihil proni habere, Cic. Tusc. 1, 18: n'avoir rien qui aille vers le bas [oppos. à superus]. [st1]2 [-] en pente, incliné, orienté vers.    - prona via, Ov. M. 2, 67: chemin en pente.    - per pronum ire, Sen. Ep. 123, 14: descendre une pente.    - qui per pronum eunt resupinant corpora, qui in arduum, incumbunt, Sen. Ep. 20: si l'on descend, on porte le corps en arrière; si l'on gravit, on se penche en avant.    - in prono, Liv. 21, 36, 7: sur un terrain en pente.    - plur. n. prona montis Curt. 7, 11. 3: pentes d'une montagne.    - pronus amnis, Virg. G. 1, 203: rivière dont le cours est en pente, au cours rapide.    - urbs prona in paludes, Liv. 4, 59, 4: ville qui va en pente vers des marais.    - pronior orienti, Col. 1, 5,, 8, plus incliné vers l'orient.    - pronus soli (pronus ad solem): tourné au soleil.    - aedificii solum pronius orienti, Coll. 1, 5, 8: emplacement de l'édifice situé plus à l'est. [st1]3 [-] qui touche à l'horizon, qui décline (en parl. d'un astre).    - Hor. O. 3, 27, 18; Prop. 1, 16, 23; Ov. M. 11, 257.    - [en parl. du temps] pronus annus, Hor. P. 60: le déclin de l'année, l'automne.    - proni menses, Hor. O. 4, 6, 39: les mois qui fuient. [st1]4 [-] incliné vers, porté vers, enclin à.    - [avec ad] Cic. Rep. 2, 47; 2, 68; Suet. Ner. 50.    - pronus ad aliquid: enclin à qqch.    - pronus ad ulciscendam injuriam: prompt à venger une injustice.    - [avec in acc.] Hor. Ep. 1. 18, 10; Suet. Caes. 50.    - pronus in obsequium: enclin à l'obéissance.    - [av. dat.] aures offensioni proniores, Tac. An. 4, 29: oreilles assez promptes à s'offenser.    - pronus deterioribus (dat.), Tac. Agr. 41: naturellement porté au mal.    - prona est timori semper in pejus fides, Sen. Herc. Fur. 316: la crainte nous pousse toujours à croire au pire.    - prona pericula morti, Luc.: dangers où l'on s'expose à perdre la vie.    - [avec gén.] Luc. 1, 461. [st1]5 [-] bien disposé, bienveillant, favorable.    - pronis auribus, Tac. H. 1, 1: avec des oreilles favorables.    - pronus in aliquem, Tac. H. 1, 13, alicui Suet. Galb. 12: bien disposé pour qqn.    - omnia prona victoribus atque eadem victis adversa, Tac. Agr. 33: tout est favorable aux vainqueurs et tout est contraire aux vaincus.    - prona sententia, Val. Fl. 8, 340: avis favorable.    - pronis auribus accipere, Tac. H. 1, 1: accueillir d'une oreille favorable. [st1]6 [-] facile, aisé.    - omnia virtuti suae prona esse, Sall. J. 114, 2: [ils pensaient] que tout était facile pour leur courage. --- cf. Tac. Agr. 33.    - iter pronum ad honores, Plin. Ep. 8, 10, 3: chemin qui conduit facilement aux honneurs.    - consilium pronius ad fidem, Liv. 21, 28, 6: résolution plus croyable.    - pronum est + inf.: il est facile de. --- Tac. Agr 1; Luc. 6, 606.    - id pronius ad fidem est, Liv. 21, 28: cela est plus plausible.    - prona fides venit, Ov.: on en vient à croire aisément.    - boves ad domandum proni, Varr. R. R. 1, 2: boeufs faciles à dresser.
    * * *
        Pronus, Adiectiuum. Ouid. Qui penche sur le devant.
    \
        Pronus ad Meridiem locus. Varro. Tourné vers le midi.
    \
        Pronus in ventrem. Varro. Couché sur le ventre.
    \
        Pronus bibis aquam. Martial. En te penchant et baissant.
    \
        Mittere aliquem pronum. Catul. Le jecter en bas, Precipiter.
    \
        Pronus. Plin. iunior. Facile, Aisé.
    \
        Prona petit maria. Virgil. La mer prochaine du rivage.
    \
        Pronus, per translationem. Plin. iunior. Prone, ou Enclin à vice ou à vertu.
    \
        Illum in praeceps prono rapit aleus amne. Virgil. Il s'en va aval l'eaue.
    \
        Anni proni. Horat. Qui coulent et passent legierement, Labiles.
    \
        Auribus pronis aliquid accipere. Tacit. Ouir et escouter voluntiers.
    \
        Aures superbae, et offensioni proniores. Tacit. Faciles à estre offensees.
    \
        Crateres proni. Stat. Renversez.
    \
        Dies prona. Stat. Qui decline, Qui va en declinant, Qui est sur le declin.
    \
        Fides prona venit. Ouid. On croit facilement.
    \
        Lapsus pronus. Claud. Cheute aisee.
    \
        Menses pronos voluere. Horatius. Labiles, et qui n'ont point d'arrest.
    \
        Via prona. Ouid. Chemin pendant, ou penchant.

    Dictionarium latinogallicum > pronus

  • 2 dēgenerō

        dēgenerō āvī, ātus, āre    [degener], to be inferior to ancestors, decline, be degenerate: a vobis: Pandione nata, degeneras! O.: Macedones in Syros degenerarunt, L.—Fig., to fall off, decline, degenerate: ut consuetudo eum degenerare non sineret: ab hac virtute maiorum: a gravitate paternā: a parentibus, L.: in Persarum mores, L.: ad theatrales artes, Ta.: in perpetiendis suppliciis, Ta.— Poet. with acc, to dishonor, disgrace, fall short of: hanc (personam), O.: propinquos, Pr.: Equus degenerat palmas, i. e. has lost the victorious spirit, O.
    * * *
    I
    degenerare, degeneravi, degeneratus V INTRANS
    be inferior to ancestors/unworthy; deteriorate/decline; lower oneself; sink (to); fall away from/below the level; degenerate/revert (breeding)
    II
    degenerare, degeneravi, degeneratus V TRANS
    be unworthy (of), fall short of the standard set by; cause deterioration in

    Latin-English dictionary > dēgenerō

  • 3 senēscō

        senēscō nuī, —, ere, inch.    [seneo], to grow old, become aged, grow hoary: aetas senescit: tacitis senescimus annis, O.: Solve senescentem mature equum, H.— To decay, lose strength, grow weak, be enfeebled, waste away, decline: famā et viribus, L.: non esse cum aegro senescendum, L.: dis hominibusque accusandis senescere, pine away, L.: amore habendi, H.— To waste, wane, decline, fall off, be diminished, be impaired: luna (opp. crescens), waning: arbores cum lunā senescentes: continuā messe senescit ager, is worn out, O.: hiemps senescens, closing: omnia orta occidunt et aucta sanescunt, S.: alcuius vis, L.: consilia, L.: amor, O.
    * * *
    senescere, senui, - V
    grow old; grow weak, be in a decline; become exhausted

    Latin-English dictionary > senēscō

  • 4 alteruter

    altĕrŭtĕr, utra, utrum [st1]1 [-] l'un ou l'autre, l'un des deux.    - alter + uter: le deuxième pronom se décline, parfois les deux, d'où les deux génitifs:    - alteriusutrius et alterutrius.    - gén. et dat. fém. sing. arch.: alterutrae, Gell.    - la décl. des deux éléments séparés existe aussi: altera utra Cic. Rep. 3, 62; Liv. 28, 41, 10; alterum utrum Cic. Fam. 4, 4, 5 ; Nat. 1, 70, etc. ; alterius utrius Cic. Att. 10, 1, 2 ; Fam. 9, 6, 3 ; alteram utram Cic. Div. 2, 62 ; altero utro Cic. Br. 143 ; alterā utrā Varr. L. 8, 41; Liv. 8, 5, 6 II gén. et dat. f. arch. alterutrae, Char. 159, 2; Gell. 2, 11, 1.    - rem publicam alterutro exercitu privare, Caes. BC. 3, 29, 2: priver la république de l'une ou l'autre armée.    - si in alterutro peccandum sit, Cic. Marcell. 7: s'il faut pécher d'une manière ou de l'autre.    - alterutro latere, Plin.: d'un côté ou de l'autre.    - alteram utram ad condicionem descendere vult Caesar, Cic. Fam. 8: César veut bien se résigner à l'une des deux conditions.    - illud omnes ita judicabant neminem esse qui horum altero utro patrono cujusquam ingenium requireret, Cic. Brut.: tout le monde était du même avis: si l'on avait l'un des deux pour avocat, personne ne pouvait en trouver un meilleur. [st1]2 [-] [à la décad., réciprocité].    - alterutro ardore, Aug. Ep. 211, 10: d'une ardeur réciproque.    - adv. alterutro (alterutrum): réciproquement. --- Tert. Uxor. 2, 8; Flor. Verg. 184, 1, etc.    - ab (de, ex) alterutro: réciproquement. --- Aug. Ep. 127, 9; Tert. Monog. 10; Apol. 9.
    * * *
    altĕrŭtĕr, utra, utrum [st1]1 [-] l'un ou l'autre, l'un des deux.    - alter + uter: le deuxième pronom se décline, parfois les deux, d'où les deux génitifs:    - alteriusutrius et alterutrius.    - gén. et dat. fém. sing. arch.: alterutrae, Gell.    - la décl. des deux éléments séparés existe aussi: altera utra Cic. Rep. 3, 62; Liv. 28, 41, 10; alterum utrum Cic. Fam. 4, 4, 5 ; Nat. 1, 70, etc. ; alterius utrius Cic. Att. 10, 1, 2 ; Fam. 9, 6, 3 ; alteram utram Cic. Div. 2, 62 ; altero utro Cic. Br. 143 ; alterā utrā Varr. L. 8, 41; Liv. 8, 5, 6 II gén. et dat. f. arch. alterutrae, Char. 159, 2; Gell. 2, 11, 1.    - rem publicam alterutro exercitu privare, Caes. BC. 3, 29, 2: priver la république de l'une ou l'autre armée.    - si in alterutro peccandum sit, Cic. Marcell. 7: s'il faut pécher d'une manière ou de l'autre.    - alterutro latere, Plin.: d'un côté ou de l'autre.    - alteram utram ad condicionem descendere vult Caesar, Cic. Fam. 8: César veut bien se résigner à l'une des deux conditions.    - illud omnes ita judicabant neminem esse qui horum altero utro patrono cujusquam ingenium requireret, Cic. Brut.: tout le monde était du même avis: si l'on avait l'un des deux pour avocat, personne ne pouvait en trouver un meilleur. [st1]2 [-] [à la décad., réciprocité].    - alterutro ardore, Aug. Ep. 211, 10: d'une ardeur réciproque.    - adv. alterutro (alterutrum): réciproquement. --- Tert. Uxor. 2, 8; Flor. Verg. 184, 1, etc.    - ab (de, ex) alterutro: réciproquement. --- Aug. Ep. 127, 9; Tert. Monog. 10; Apol. 9.
    * * *
        Alteruter, pen. corr. alterutra, alterutrum, alterutrius, pen. indiff. de duobus dicitur. Cic. L'un des deux, L'un ou l'autre.

    Dictionarium latinogallicum > alteruter

  • 5 inclinatus

    [st1]1 [-] inclinātus, a, um: part. passé de inclino. - [abcl][b]a - incliné, penché, qui incline. - [abcl]b - qui est sur son déclin, qui décline. - [abcl]c - qui incline à, porté vers, enclin.[/b]    - inclinatae copiae, Liv.: troupes qui lâchent pied.    - inclinatus morbus, Cels.: déclin de la maladie.    - inclinatus ad aliquam rem: porté vers qqch. [st1]2 [-] inclinātŭs, ūs, m.: inflexion (t. de gram.).
    * * *
    [st1]1 [-] inclinātus, a, um: part. passé de inclino. - [abcl][b]a - incliné, penché, qui incline. - [abcl]b - qui est sur son déclin, qui décline. - [abcl]c - qui incline à, porté vers, enclin.[/b]    - inclinatae copiae, Liv.: troupes qui lâchent pied.    - inclinatus morbus, Cels.: déclin de la maladie.    - inclinatus ad aliquam rem: porté vers qqch. [st1]2 [-] inclinātŭs, ūs, m.: inflexion (t. de gram.).
    * * *
        Inclinatus, pen. prod. Particip. siue Nomen ex participio: vt Inclinatus ad causam plebis. Liu. Enclin.
    \
        Inclinatior ad pacem animus. Liu. Plus enclin.
    \
        Ceruix inclinata. Quintil. Le col cliné, panchant, pendant, tourné.
    \
        Inclinatus morbus. Plin. Qui se commence à guarir, à affoiblir et diminuer, Qui va en declinant.
    \
        Inclinata onera a pauperibus in diuites. Liu. On a deschargé les povres.
    \
        Inclinatae vires. Liu. Affoiblies et debilitees.

    Dictionarium latinogallicum > inclinatus

  • 6 mille

    mille, adj. n. invar. mille, un millier de ( A partir de deux mille on emploie généralement millia (milia), qui se décline sur le plur. de mare; le nom qui suit millia est d'ordinaire au génitif); mille (= un très grand nombre).    - mille homines: mille hommes.    - mille passus: mille pas (un mille romain).    - ab hostium castris mille et quingentis passibus abesse, Caes. BG. 1.22: être à mille cinq cents pas du camp des ennemis.    - mille + gén.: un millier de, mille.    - mille nummûm, Cic. Phil. 6.5.15: un millier d'écus.    - mille militum, Nep. Milt. 5, 1: un millier de soldats, mille soldats.    - mille passuum, Cic.: mille pas.    - mille equitum audebant, Caes. BC. 3, 84: mille cavaliers osaient. ( → verbe au plur.).    - plus mille et centum annorum est, Varr. ap. Gell. 1, 16, 3: il y a plus de onze cents ans. ( → verbe au sing.).    - ibi occiditur mille hominum, Quadrig. ap. Gell. 1, 16, 1: là mille hommes sont tués. ( → verbe au sing.)    - hominum mille versabatur, Cic. Mil. 20.53: mille homme se trouvaient. ( → verbe au sing.).    - Thracum mille aut duo milia, Cic. Phil. 14.5.12: mille ou deux mille Thraces.    - bis mille equi, Hor.: deux mille chevaux.    - armati duo millia, Liv.: deux mille soldats.    - mille modis, Hor.: de mille manières.    - mille sunt usus earum, Plin.: elles servent à une foule d'usages.    - mille passuum mora, Plaut. Truc. 2.3.13: un retard de mille pas, un très long retard.    - mille alia, Quint. 2, 15, 23: mille autres définitions, un très grand nombre de définitions.    - millia crabrorum, Ov.: des milliers de frelons.    - militum tria milia ducenti ou tria milia ducenti milites: 3200 soldats.    - duo millia et quingenti Mysi, Liv.: deux mille cinq cents Mysiens.    - modii centum viginti millia, Caes.: cent vingt mille boisseaux.    - quinque millia hominum capta, Liv.: on fit cinq mille prisonniers. (capta s'accorde avec millia).    - duo millia relicti, Liv.: on laissa deux mille soldats. (relicti s'accorde avec milites s.-ent.).    - millibus peditum in singulas legiones adjectis, Liv.: mille fantassins étant ajoutés par légions.    - multa millia, Nep.: plusieurs milliers. millia (s.-ent. passuum): espace de mille pas, un mille (= 1475 m.).    - ad portam mille (est), Lucil.: il y a un mille jusqu'à la porte.    - quinque millia processit, Liv.: il s'avança à une distance de cinq milles. millia (s.-ent. modiorum): mille boisseaux.    - millia frumenti centum, Hor.: cent mille boisseaux de blé. millia (s.-ent. assium ou sestertiorum): mille as ou mille sesterces.    - millia pro puero centum poscere, Mart.: demander cent mille serterces d'un esclave.
    * * *
    mille, adj. n. invar. mille, un millier de ( A partir de deux mille on emploie généralement millia (milia), qui se décline sur le plur. de mare; le nom qui suit millia est d'ordinaire au génitif); mille (= un très grand nombre).    - mille homines: mille hommes.    - mille passus: mille pas (un mille romain).    - ab hostium castris mille et quingentis passibus abesse, Caes. BG. 1.22: être à mille cinq cents pas du camp des ennemis.    - mille + gén.: un millier de, mille.    - mille nummûm, Cic. Phil. 6.5.15: un millier d'écus.    - mille militum, Nep. Milt. 5, 1: un millier de soldats, mille soldats.    - mille passuum, Cic.: mille pas.    - mille equitum audebant, Caes. BC. 3, 84: mille cavaliers osaient. ( → verbe au plur.).    - plus mille et centum annorum est, Varr. ap. Gell. 1, 16, 3: il y a plus de onze cents ans. ( → verbe au sing.).    - ibi occiditur mille hominum, Quadrig. ap. Gell. 1, 16, 1: là mille hommes sont tués. ( → verbe au sing.)    - hominum mille versabatur, Cic. Mil. 20.53: mille homme se trouvaient. ( → verbe au sing.).    - Thracum mille aut duo milia, Cic. Phil. 14.5.12: mille ou deux mille Thraces.    - bis mille equi, Hor.: deux mille chevaux.    - armati duo millia, Liv.: deux mille soldats.    - mille modis, Hor.: de mille manières.    - mille sunt usus earum, Plin.: elles servent à une foule d'usages.    - mille passuum mora, Plaut. Truc. 2.3.13: un retard de mille pas, un très long retard.    - mille alia, Quint. 2, 15, 23: mille autres définitions, un très grand nombre de définitions.    - millia crabrorum, Ov.: des milliers de frelons.    - militum tria milia ducenti ou tria milia ducenti milites: 3200 soldats.    - duo millia et quingenti Mysi, Liv.: deux mille cinq cents Mysiens.    - modii centum viginti millia, Caes.: cent vingt mille boisseaux.    - quinque millia hominum capta, Liv.: on fit cinq mille prisonniers. (capta s'accorde avec millia).    - duo millia relicti, Liv.: on laissa deux mille soldats. (relicti s'accorde avec milites s.-ent.).    - millibus peditum in singulas legiones adjectis, Liv.: mille fantassins étant ajoutés par légions.    - multa millia, Nep.: plusieurs milliers. millia (s.-ent. passuum): espace de mille pas, un mille (= 1475 m.).    - ad portam mille (est), Lucil.: il y a un mille jusqu'à la porte.    - quinque millia processit, Liv.: il s'avança à une distance de cinq milles. millia (s.-ent. modiorum): mille boisseaux.    - millia frumenti centum, Hor.: cent mille boisseaux de blé. millia (s.-ent. assium ou sestertiorum): mille as ou mille sesterces.    - millia pro puero centum poscere, Mart.: demander cent mille serterces d'un esclave.
    * * *
        Mille, Substantiuum, neutri generis, declinatur hoc mille, huius mille, Un millier. Pluraliter haec millia, horum millium. Genitiuo iungitur. Plaut. Mille annorum viuunt. Mille ans.
    \
        Mille etiam adiectiuum est, et tunc tantum declinatur pluraliter, mille, horum mille, etc. Mille. Plaut. Qui tibi mille passus peperit morae.
    \
        Mille sunt vsus arborum. Plin. On se sert des arbres en mille manieres.

    Dictionarium latinogallicum > mille

  • 7 concidō

        concidō cidī, —, ere    [cado], to fall together, fall down, tumble, fall to earth: conclave illud concidit: urbs uno incendio: pinus bipenni, Ph.: ad terram, V.: sub onere, L.: concidere miratur arator tauros, O.—To fall dead, be slain, fall: omnes advorsis volneribus conciderant, S.: sparo percussus, N.: in proelio: victima taurus Concidit, O. — Fig., to decline, fall, be overthrown, fail, be defeated, decay, perish, go to ruin, waste away, cease: concidunt venti, subside, H.: falsum crimen concidit: macie, to shrivel, O.: concidit auguris domus, H.: concidit (Phocion) maxime uno crimine, quod, etc., N.: scimus fidem concidisse, was prostrated: praeclara nomina artificum: omnis ferocia, L.: senatūs auctoritas: mente.
    * * *
    I
    concidere, concidi, - V INTRANS
    fall down/faint/dead/victim/to earth/short, collapse; drop, subside; decline; perish, be slain/sacrificed; lose one's case, fail, give out/lose heart, decay
    II
    concidere, concidi, concisus V TRANS
    cut/chop up/down/to pieces; crop; ruin, kill, destroy; divide minutely; beat

    Latin-English dictionary > concidō

  • 8 cōn-senēscō

        cōn-senēscō nuī, —, ere,     inch, to grow old together, grow old, become gray: otio rei p.: illā casā, O.: socerorum in armis, H.: insontem in exsilio, L.—To waste away, sink, decline: in fratris gremio maerore.—Fig., to lose respect: nullo adversario. — To decay, degenerate, grow obsolete, decline: illis annis omnia consenuerunt, S.: quamvis consenuerint vires: lex, L.: invidia: alcuius cognomen.

    Latin-English dictionary > cōn-senēscō

  • 9 dēclīnō

        dēclīnō āvī, ātus, āre    [CLI-], to bend aside, turn away: ad dexteram de viā: si omnes atomi declinabunt (i. e. oblique ferentur): via ad mare declinans, L.— To deflect, turn away: agmen, L.: cursūs, O.— To avoid, evade, shun: urbem: ictum, L.— To lower, close, let sink: dulci lumina somno, V. — Fig., to turn aside, deviate, turn away, digress: de statu suo: a religione offici: aliquantulum a proposito: ut eo revocetur unde huc declinavit oratio: quantum in Italiam declinaverat belli, L.: paulatim amor, decreases, O.— To turn aside, cause to differ: mulier declinata ab aliarum ingenio, differing, T.— To turn off, ascribe: adversa in inscitiam Paeti, Ta. — To turn from, avoid, shun: (oratio) declinat impetum: laqueos iudici: vitia: societate culpae invidiam, Ta.
    * * *
    I
    declinare, declinavi, declinatus V TRANS
    decline/conjugate/inflect (in the same manner/like); change word form, modify
    II
    declinare, declinavi, declinatus V
    deflect/divert/turnaside/swerve/change direction/deviate/dodge; digress/diverge; avoid/stray; vary/be different; bend/sink down, subside/decline; lower/descend

    Latin-English dictionary > dēclīnō

  • 10 inclīnō

        inclīnō āvī, ātus, āre    [CLI-].    I. Trans, to cause to lean, bend, incline, turn, divert: vela contrahit malosque inclinat, L.: genua harenis, O. super arces cursūs, O.: sol meridie se inclinavit. i. e. turned back, L.: inclinato iam in postmeridianum tempus die: Saxa inclinatis per humum quaesita lacertis, Iu.—To turn back, repulse, drive back: Romana inclinatur acies, L.: quasdam acies inclinatas iam et labantes, Ta.: inclinatum stagnum, receding, L.—Fig., to turn, incline, divert, transfer: ut me paululum inclinari timore viderunt, yield: se ad Stoicos: culpam in conlegam, lay, L.: haec animum inclinant, ut credam, etc., L.: inclinari opes ad Sabinos videbantur, i. e. the Sabines would be dominant, L.—To change, alter, abase, cause to decline: se fortuna inclinaverat, Cs.: omnia simul inclinante fortunā, L.—    II. Intrans, to bend, turn, incline, decline, sink: sol inclinat, Iu.: inclinare meridiem sentis, H.: in vesperam inclinabat dies, Cu.—To yield, give way, retreat: ut in neutram partem inclinarent acies, L.—Fig., to incline, be inclined, be favorably disposed: quocumque vestrae mentes inclinant: in stirpem regiam studiis, Cu.: amicus dulcis pluribus hisce... inclinet, H.: cum sententia senatūs inclinaret ad pacem: eo inclinabant sententiae, ut, etc., L.: inclinavit sententia, suum agment demittere, L.—To change, turn: si fortuna belli inclinet, L.: omnia repente ad Romanos inclinaverunt, favored, L.
    * * *
    inclinare, inclinavi, inclinatus V
    bend; lower; incline; decay; grow worse; set (of the sun); deject

    Latin-English dictionary > inclīnō

  • 11 occidō

        occidō cidī, cāsus, ere    [ob+cado], to fall down, fall: ut alii super alios occiderent, L.— To go down, set: iam occidente sole, Pac. ap. C.: donec lux occidat, Iu.—To fall, perish, die, be slain: quā (securi) multi occiderunt: pro patriā: hostium saevitiā, S.: dextrā suā, V.: minimo volnere, O.: unā occidendum nobis esse (cum imperio), S.—Fig., to decline, end: vita occidens, the evening of life: ne sacrorum memoria occideret, be lost.—To perish, be ruined, be lost: sin plane occidimus: occidi, I am undone, T.: funditus, V.: omnia generis insignia occiderunt: vestra beneficia occasura esse.
    * * *
    I
    occidere, occidi, occasus V
    fall, fall down; perish, die, be slain; be ruined/done for, decline, end
    II
    occidere, occidi, occisus V
    kill, murder, slaughter, slay; cut/knock down; weary, be the death/ruin of

    Latin-English dictionary > occidō

  • 12 recūsō

        recūsō (P. praes. gen. plur. recusantūm, V.), āvī (recūsārō, for recūsāverō, C.), ātus, āre    [re-+ causa], to make an objection against, decline, reject, refuse, be reluctant to do: non recuso, non abnuo, etc.: recusandi causā legatos mittere, Cs.: uxorem grandi cum dote, H.: nec quae pepigere recusent, V.: nullum periculum communis salutis causā, Cs.: legumina, Cs.: servitutem, S.: iussa, V.: nihil tibi a me postulanti recusabo: qui quod ab altero postularent, in se recusarent, Cs.: terra numquam recusat imperium: genua impediunt cursumque recusant, V.: ignis non umquam alimenta recusat, O.: populum R. disceptatorem: mori, Cs.: sequi bene monentem, L.: praeceptis parere, V.: tibi comes ire, V.: versate diu quid ferre recusent umeri, H.: de iudiciis transferendis recusare: sententiam ne diceret: non recusamus quin Rosci vita dedatur: neque recusare... quin armis contendant, Cs.: nec recusabo, quo minus omnes mea legant: quo minus perpetuo sub illorum dicione essent, Cs.—In law, to protest, object, take exception, plead in defence: tu me ad verbum vocas; non ante venio, quam recusaro.
    * * *
    recusare, recusavi, recusatus V
    reject, refuse, refuse to; object; decline

    Latin-English dictionary > recūsō

  • 13 re-nuō

        re-nuō uī, —, ere,    to nod backwards, shake the head, deny, oppose, disapprove, reject, decline, refuse: renuit Sabellus, H.: renuente deo, against the will of the god, O.: hoc oculo renuente negare, with an incredulous eye, O.: renuentes huic crimini, denying this charge: renuis tu quod iubet alter, H.: convivium, decline: impetūs, check, Ta.

    Latin-English dictionary > re-nuō

  • 14 declino

    dē-clīno, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [CLINO = klinô], orig. to bend from the straight path; to turn aside or away (freq. and class.).
    I.
    Lit.
    a.
    Act.:

    ego modo declinavi paullum me extra viam,

    Plaut. Aul. 4, 8, 11; cf.:

    sese rectā regione viai,

    Lucr. 2, 250; and: se a terris omnia numina, Poët. ap. Suet. Aug. 70:

    lumina, Catull. 64, 91: agmen,

    Liv. 1, 28; 36, 23:

    nares in alteram partem,

    Cels. 8, 5.— Poet. of the eyes, to bend down, i. e. to lower, close them in sleep: nec dulci declinat lumina somno, * Verg. A. 4, 185.—
    b.
    Neutr.:

    paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem,

    Cic. Fin. 5, 2, 5; id. Att. 14, 17, 2; Liv. 38, 20, 8.—So of the oblique motion of atoms (corresp. with oblique ferri): si omnes atomi declinabunt, nullae umquam cohaerescent;

    sive aliae declinabunt, aliae suo nutu recte ferentur, etc.,

    Cic. Fin. 1, 6, 19 sq.; cf. id. Fat. 9, 18 (preceded by cur Epicurus atomos de via deducat):

    quae nova causa in natura est, qua declinet atomus? 20, 46 (the reading quae declinet atomum is wrong),

    id. N. D. 1, 25.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen.
    a.
    Act., to turn aside: neque (mulierem) declinatam quicquam ab aliarum ingenio ullam reperias, who has departed, deviated, * Ter. Hec. 2, 1, 3; cf.:

    quaedam verborum flgurae paulum figuris sententiarum declinantur,

    Quint. 9, 3, 88; id. 10, 3, 33:

    neque spe, neque metu declinatus animus,

    id. 12, 1, 16:

    Cato literas Graecas aetate jam declinata didicit,

    in the decline of life, id. 12, 11, 23. —
    b.
    Neutr., to turn aside, deviate, turn away:

    de via,

    Cic. Lael. 17; cf.:

    de statu suo,

    id. Clu. 38, 106:

    a religione officii,

    id. Verr. 2, 3, 1:

    a malis (opp. appetere bona),

    id. Tusc. 4, 6, 13:

    a parvis delictis diligentius,

    id. Off. 1, 40 fin.:

    aliquantulum a proposito,

    id. Or. 40, 138:

    a recto itinere (oratio),

    Quint. 4, 3, 14 al.:

    gemma paulum declinans a topazio in aurum,

    passing, Plin. 37, 8, 34, § 113:

    ut eo revocetur unde huc declinavit oratio,

    digressed, Cic. de Or. 2, 38; cf. id. Leg. 1, 21 fin.:

    quantum in Italiam declinaverat belli,

    Liv. 28, 1:

    in asperam Pholoen,

    Hor. Od. 1, 33, 7:

    in pejus,

    Quint. 10, 2, 16:

    ad discendum jus,

    Quint. 12, 3, 9; cf. id. 7, 2, 30.— Absol.:

    declinasse me paululum et praesentes fluctus fugisse,

    Cic. Sest. 34:

    paulatim amor,

    decreases, Ov. M. 9, 460:

    dies coeperat declinare,

    Vulg. Luc. 9, 12. —
    B.
    In partic. grammat. t. t., to vary, inflect a part of speech.
    1.
    In the older grammarians, of every kind of inflection (declension, conjugation, comparison, derivation, etc.), Varr. L. L. 8, § 2 sq.; 10, § 11 sq.; cf. also Quint. 1, 4, 22; 1, 5, 63 al. —
    2.
    In the later grammarians, to decline, in the strict sense, Charis, p. 8 sq. et al. —
    C.
    Transf., with an object denoting that from which one turns aside; to avoid, to shun (classical, most freq. in Cic.);

    nec satis recte (oratio) declinat impetum, nisi etiam in cedendo quid deceat intellegit,

    Cic. Or. 68, 228; cf.

    , corresp. with vitare,

    id. Att. 8, 11, D. fin.; and:

    ictum,

    Liv. 42, 63, 4:

    urbem,

    Cic. Planc. 41:

    laqueos judicii,

    id. Mil. 15, 40:

    appetuntur quae secundum naturam sunt, declinantur contraria,

    id. N. D. 3, 13, 33:

    vitia,

    id. Off. 1, 6, 19:

    ea quae nocitura videantur,

    id. ib. 1, 4; cf. Tac. A. 13, 4:

    invidiam,

    id. H. 4, 41 fin.; Suet. Caes. 4:

    impudicitiam uxoris,

    Tac. A. 6, 51:

    oppida ut busta,

    Amm. 16, 2, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > declino

  • 15 detrecto

    dē-trecto (in the best MSS. also dē-tracto), ăvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    Orig., to decline, refuse, reject any thing; and hence, to decline, refuse to do any thing (not in Cic.—for syn. cf.: nego, infitias eo, infitior, diffiteor, denego, recuso, abnuo, renuo, defugio).
    (α).
    With acc.: militiam, * Caes. B. G. 7, 14, 9; Liv. 2, 43; Front. Strat. 4, 1, 25; 43; Flor. 1, 22, 2; Ov. M. 13, 36 al.; cf.

    pugnam,

    Liv. 3, 60; 4, 18:

    proelium,

    Just. 13, 5, 8; Front. Strat. 1, 11, 1:

    certamen,

    Liv. 37, 39; Tac. H. 4, 67; Curt. 3, 8:

    officia sua,

    Quint. 2, 1, 5:

    judicandi munus,

    Suet. Aug. 32 et saep.:

    imperata,

    Suet. Caes. 54: [p. 564] dominationem, id. ib. 80; cf.

    principem,

    id. Tib. 25:

    patris jussa,

    Tac. A. 3, 17:

    vincla pedum,

    Tib. 1, 6, 38; cf.

    juga,

    Verg. G. 3, 57:

    aratrum,

    Ov. Pont. 3, 7, 15.—
    (β).
    With inf. (late Lat.):

    tutelam administrare,

    Dig. 37, 14, 19:

    dicere,

    Arn. 6, p. 201.—
    (γ).
    Absol., Liv. 2, 45 fin.; 3, 38, 12; Suet. Ner. 47.—
    II.
    To pull down with violence; hence, trop. (cf. detraho, no. II. B.), to lower in estimation, to depreciate, detract from:

    advorsae res etiam bonos detractant,

    Sall. J. 53 fin.:

    poëtas,

    Tac. Or. 11:

    antiquos oratores,

    id. ib. 26:

    Pompeium,

    Flor. 4, 2, 9 al.:

    virtutes,

    Liv. 38, 49:

    Ciceronis, Vergilii gloriam,

    Tac. Or. 12:

    ingenium Homeri,

    Ov. R. Am. 365:

    laudes,

    id. M. 5, 246:

    maligne benefacta,

    id. ib. 13, 271.—With dat.: sibi primo, mox omnibus detrectaturus, Suet. Vit. Pers. fin. —With de:

    de vobis tamquam de malefactoribus,

    Vulg. 1 Pet. 2, 12.— Absol., Ov. Tr. 2, 337.

    Lewis & Short latin dictionary > detrecto

  • 16 inclino

    in-clīno, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [clino, clinatus].
    I.
    Act., to cause to lean, bend, incline, turn a thing in any direction; to bend down, bow a thing.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen. (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    vela contrahit malosque inclinat,

    Liv. 36, 44, 2:

    genua arenis,

    Ov. M. 11, 356:

    (rector maris) omnes Inclinavit aquas ad avarae litora Trojae,

    id. ib. 11, 209:

    inclinato in dextrum capite,

    Quint. 11, 3, 119; id. ib. 69:

    inclinata utrolibet cervix,

    id. 1, 11, 9:

    pollice intus inclinato,

    id. 11, 3, 99:

    arbor Inclinat varias pondere nigra comas,

    Mart. 1, 77, 8:

    sic super Actaeas agilis Cyllenius arces Inclinat cursus,

    Ov. M. 2, 721:

    at mihi non oculos quisquam inclinavit euntes,

    i. e. closed my sinking eyes, Prop. 4 (5), 7, 23 (Müll. inclamavit euntis):

    prius sol meridie se inclinavit, quam, etc.,

    i. e. declined, Liv. 9, 32, 6; cf.:

    inclinato jam in postmeridianum tempus die,

    Cic. Tusc. 3, 3, 7.—

    Mid.: inclinari ad judicem (opp. reclinari ad suos,

    Quint. 11, 3, 132):

    (terra) inclinatur retroque recellit,

    bends down, Lucr. 6, 573:

    saxa inclinatis per humum quaesita lacertis,

    Juv. 15, 63.—
    2.
    In partic.
    a.
    In milit. lang., to cause to fall back or give way:

    ut Hostus cecidit, confestim Romana inclinatur acies,

    i. e. loses ground, retreats, Liv. 1, 12, 3:

    tum inclinari rem in fugam apparuit,

    id. 7, 33, 7:

    quasdam acies inclinatas jam et labantes,

    Tac. G. 8; cf. under II. —
    b.
    In gen., to turn back, cause to move backward:

    septemtrio inclinatum stagnum eodem quo aestus ferebat,

    Liv. 26, 45, 8:

    cum primum aestu fretum inclinatum est,

    id. 29, 7, 2.—
    c.
    In mal. part., to lie down, stretch out:

    jam inclinabo me cum liberta tua,

    Plaut. Pers. 4, 8, 7:

    quot discipulos inclinet Hamillus,

    Juv. 10, 224:

    ipsos maritos,

    id. 9, 26.—
    3.
    Transf., of color, to incline to:

    colore ad aurum inclinato,

    Plin. 15, 11, 10, § 37:

    coloris in luteum inclinati,

    id. 24, 15, 86, § 136.—
    4.
    Of a disease, to abate, diminish:

    morbus inclinatus,

    Cels. 3, 2:

    febris se inclinat,

    id. ib. al.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., to turn or incline a person or thing in any direction:

    se ad Stoicos,

    Cic. Fin. 3, 3, 10:

    culpam in aliquem,

    to lay the blame upon, Liv. 5, 8, 12:

    quo se fortuna, eodem etiam favor hominum inclinat,

    Just. 5, 1 fin.:

    judicem inclinat miseratio,

    moves, Quint. 4, 1, 14:

    haec animum inclinant, ut credam, etc.,

    Liv. 29, 33, 10.—Mid.:

    quamquam inclinari opes ad Sabinos, rege inde sumpto videbantur,

    Liv. 1, 18, 5.—
    2.
    In partic.
    a.
    To change, alter, and esp. for the worse, to bring down, abase, cause to decline:

    se fortuna inclinaverat,

    Caes. B. C. 1, 52, 3:

    omnia simul inclinante fortuna,

    Liv. 33, 18, 1:

    ut me paululum inclinari timore viderunt, sic impulerunt,

    to give way, yield, Cic. Att. 3, 13, 2:

    eloquentiam,

    Quint. 10, 1, 80.—
    b.
    To throw upon, remove, transfer:

    haec omnia in dites a pauperibus inclinata onera,

    Liv. 1, 43, 9:

    omnia onera, quae communia quondam fuerint, inclinasse in primores civitatis,

    id. 1, 47, 12.—In gram., to form or inflect a word by a change of termination (postclass.):

    (vinosus aut vitiosus) a vocabulis, non a verbo inclinata sunt,

    Gell. 3, 12, 3; 4, 9, 12; 18, 5, 9:

    partim hoc in loco adverbium est, neque in casus inclinatur,

    id. 10, 13, 1.—
    II.
    Neutr., to bend, turn, incline, decline, sink.
    A.
    Lit. (rare, and not in Cic.):

    paulum inclinare necesse est corpora,

    Lucr. 2, 243:

    sol inclinat,

    Juv. 3, 316:

    inclinare meridiem sentis,

    Hor. C. 3, 28, 5 (for which:

    sol se inclinavit,

    Liv. 9, 32, 6;

    v. above I. A. 1.): in vesperam inclinabat dies,

    Curt. 6, 11, 9.—
    2.
    In partic., in milit. lang., to yield, give way:

    ita conflixerunt, ut aliquamdin in neutram partem inclinarent acies,

    Liv. 7, 33, 7:

    in fugam,

    id. 34, 28 fin.:

    inclinantes jam legiones,

    Tac. A. 1, 64; id. H. 3, 83.—
    3.
    To change for the worse, turn, fail:

    si fortuna belli inclinet,

    Liv. 3, 61, 5:

    inde initia magistratuum nostrum meliora ferme, et finis inclinat,

    Tac. A. 15, 21. —
    B.
    Trop., to incline to, be favorably disposed towards any thing (also in Cic.):

    si se dant et sua sponte quo impellimus, inclinant et propendent, etc.,

    Cic. de Or. 2, 44, 187:

    ecquid inclinent ad meum consilium adjuvandum,

    id. Att. 12, 29, 2:

    ad voluptatem audientium,

    Quint. 2, 10, 10:

    in stirpem regiam studiis,

    Curt. 10, 7, 12:

    amicus dulcis, Cum mea compenset vitiis bona, pluribus hisce... inclinet,

    Hor. S. 1, 3, 71:

    cum sententia senatus inclinaret ad pacem cum Pyrrho foedusque faciendum,

    Cic. de Sen. 6, 16:

    color ad crocum inclinans,

    Plin. 27, 12, 105, § 128: omnia repente ad Romanos inclinaverunt. turned in favor of, Liv. 26, 40, 14. — With ut:

    ut belli causa dictatorem creatum arbitrer, inclinat animus,

    Liv. 7, 9, 5:

    multorum eo inclinabant sententiae, ut tempus pugnae differretur,

    id. 27, 46, 7:

    hos ut sequar inclinat animus,

    id. 1, 24, 2. — With inf.:

    inclinavit sententia, suum in Thessaliam agmen demittere,

    Liv. 32, 13, 5:

    inclinavit sententia universos ire,

    id. 28, 25, 15; cf. id. 22, 57, 11.— Pass.:

    consules ad patrum causam inclinati,

    Liv. 3, 65, 2; cf.:

    inclinatis ad suspicionem mentibus,

    Tac. H. 1, 81:

    inclinatis ad credendum animis,

    Liv. 1, 51, 7; Tac. H. 2, 1:

    ad paenitentiam,

    id. ib. 2, 45. —
    2.
    In partic., to change, alter from its former condition (very rare):

    inclinant jam fata ducum,

    change, Luc. 3, 752. — Hence, in-clīnātus, a, um, P. a.
    A.
    Bent down, sunken:

    senectus,

    Calp. 5, 13; of the voice, low, deep:

    vox,

    Cic. Or. 17, 56; cf.:

    inclinata ululantique voce more Asiatico canere,

    id. ib. 8, 27. —
    B.
    Inclined, disposed, prone to any thing:

    plebs ante inclinatior ad Poenos fuerat,

    Liv. 23, 46, 3:

    plebs ad regem Macedonasque,

    id. 42, 30, 1:

    ipsius imperatoris animus ad pacem inclinatior erat,

    id. 34, 33, 9; Tac. H. 1, 81.—
    C.
    Sunken, fallen, deteriorated:

    ab excitata fortuna ad inclinatam et prope jacentem desciscere,

    Cic. Fam. 2, 16, 1:

    copiae,

    Nep. Pelop. 5, 4.—In neutr. plur. subst.:

    rerum inclinata ferre,

    i. e. troubles, misfortunes, Sil. 6, 119.

    Lewis & Short latin dictionary > inclino

  • 17 languesco

    languesco, gŭi, 3, v. inch. n. [langueo], to become faint, weak, languid (class.; syn.: torpesco, marcesco).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    corpore languescit,

    Cic. Fin. 4, 24, 65:

    orator metuo ne languescat senectute,

    id. de Sen. 9, 28:

    corpora,

    Ov. Tr. 3, 3, 39; Plin. Pan. 18:

    vites languescunt,

    Plin. 18, 15, 37, § 138:

    cum flos, succisus aratro, languescit moriens,

    droops, withers, Verg. A. 9, 436: Bacchus in amphora Languescit, becomes mild or mellow, Hor. C. 3, 16, 34:

    luna languescit,

    becomes obscured, Tac. A. 1, 28:

    color in luteum languescens,

    inclining to, Plin. 27, 13, 109, § 133.—
    B.
    In partic., to be enfeebled by disease, to be ill, to languish ( poet. and post-Aug.):

    nec mea languescent corpora,

    Ov. Tr. 3, 3, 39:

    ter omnino per quatuordecim annos languit,

    Suet. Ner. 51.—
    II.
    Trop., to grow languid, listless, or inactive, to decline, decrease:

    consensus populi, si nos languescimus debilitetur necesse est,

    Cic. Phil. 8, 2, 4:

    Martia legio hoc nuntio languescet et mollietur,

    id. ib. 12, 3, 8:

    quare non est, cur eorum spes infringatur aut languescat industria,

    should relax, id. Or. 2, 6:

    militaria studia,

    are on the decline, Plin. Pan. 18:

    affectus omnes,

    Quint. 11, 3, 2:

    mens languescit,

    id. 1, 2, 18: omnium rerum cupido languescit, cum facilis occasio est, Plin. Ep. 8, 20, 1:

    paulatim atrocibus irae languescunt animis,

    Sil. 13, 325:

    illa rabies languit,

    Luc. 7, 246.

    Lewis & Short latin dictionary > languesco

  • 18 renuo

    rĕ-nŭo, ŭi, ĕre, v. n. and a. [nuo, whence nutum; abnuo], to nod back the head, to deny by a motion of the head; to deny, oppose, disapprove, reject, decline, refuse, = recusare (rare before the Aug. per.; syn.: abnuo, abnego).
    I.
    Neutr.:

    renuit negitatque Sabellus,

    Hor. Ep. 1, 16, 49:

    renuit Tiberius,

    Tac. A. 1, 76:

    renuenti et gestu in aliud tempus differenti (Caesari),

    Suet. Caes. 82:

    renuente deo,

    against the will of the god, Ov. M. 8, 325; Tib. 1, 5, 20; Mart. 2, 14, 14; cf.:

    fato renuente,

    Sil. 10, 49:

    credere me tamen hoc oculo renuente negavi,

    with an incredulous eye, Ov. H. 17, 89.—With dat.:

    dixerunt hic modo nobiscum ad haec subsellia: quibus superciliis renuentes huic decem millium crimini!

    they deny this charge, Cic. Rab. Post. 13, 36:

    idem Subrio Flavio annuenti an destringeret gladium renuit infregitque impetus,

    checked, Tac. A. 15, 58 fin.:

    vocavi et renuistis,

    Vulg. Prov. 1, 24.—
    II.
    Act.:

    renuis tu quod jubet alter,

    Hor. Ep. 2, 2, 63:

    convivium,

    to decline, Cic. Cael. 11, 27: nec laudem Danai tanto renuere labori, refused, Sabin. 1, 27:

    plaga renuit curari,

    Vulg. Jer. 15, 18.

    Lewis & Short latin dictionary > renuo

  • 19 aetas

    aetās, ātis, f. (abrév. de aevitas; gén. plur. aetatum, qqf. aetatium) [st2]1 [-] âge, partie de la vie. [st2]2 [-] durée de la vie, vie d'un homme. [st2]3 [-] génération. [st2]4 [-] temps, siècle, époque, période.    - in flore aetatis: à la fleur de l'âge.    - ab ineunte aetate: dès le jeune âge.    - aetas provecta: âge avancé.    - homines omnium aetatum, Cic.: des hommes de tous les âges.    - aetate provectus: avancé en âge.    - ejusdem aetatis: de même âge; contemporain.    - aetatem agere (gerere): vivre, passer sa vie.    - aetate nostrā: de nos jours.    - aetate, adv.: depuis longtemps; avec le temps.    - in aetate, adv.: de temps en temps, quelquefois.    - aetatem, adv.: toujours, toute la vie; longtemps.    - mala aetas, Plaut. Men.: la vieillesse.    - aetas, aevitas = senectus: la vieillesse.
    * * *
    aetās, ātis, f. (abrév. de aevitas; gén. plur. aetatum, qqf. aetatium) [st2]1 [-] âge, partie de la vie. [st2]2 [-] durée de la vie, vie d'un homme. [st2]3 [-] génération. [st2]4 [-] temps, siècle, époque, période.    - in flore aetatis: à la fleur de l'âge.    - ab ineunte aetate: dès le jeune âge.    - aetas provecta: âge avancé.    - homines omnium aetatum, Cic.: des hommes de tous les âges.    - aetate provectus: avancé en âge.    - ejusdem aetatis: de même âge; contemporain.    - aetatem agere (gerere): vivre, passer sa vie.    - aetate nostrā: de nos jours.    - aetate, adv.: depuis longtemps; avec le temps.    - in aetate, adv.: de temps en temps, quelquefois.    - aetatem, adv.: toujours, toute la vie; longtemps.    - mala aetas, Plaut. Men.: la vieillesse.    - aetas, aevitas = senectus: la vieillesse.
    * * *
        AEtas, aetatis, pen. prod. f. g. Aage.
    \
        AEtas in vino. Pli. Sua cuique aetas vino gratissima. Touts vins ont leur boisson et saison d'estre beuz.
    \
        AEtas. Ouid. Les hommes de quelque aage, ou de quelque temps.
    \
        AEtas. Cic. Jeunesse.
    \
        AEtas. Virgil. Un an.
    \
        AEtatem vix decimam ingressus. Varro. Qui venoit à grand peine sur le dixiesme an.
    \
        Nostra aetate. De nostre temps.
    \
        AEtas pro Seculo, Id est, centum annis. Cic. Cent ans.
    \
        AEtas pro Vita hominis. Plaut. La vie.
    \
        Attulit aliquando optantibus aetas auxilium. Virgil. Le temps.
    \
        Lanuginis primae aetas. Ouid. Quand le poil follet ou la barbe commence à poindre, ou venir.
    \
        Fabulam aetatis peragere. Cic. Parachever ou accomplir touts les aages et degrez de la vie humaine.
    \
        Flexus aetatis. Cic. Quand l'aage commence à se tourner et decliner à vieillesse.
    \
        Flore aetatis frui. Lucret. Estre en fleur d'aage.
    \
        Florem aetatis tangere. Lucret. Parvenir à la fleur d'aage.
    \
        Id aetatis homo, Id aetatis sumus, pro Eius aetatis. Cice. De cest aage.
    \
        Idem aetatis, pro Eiusdem aetatis. Tacit. De ce mesme aage.
    \
        Peractio aetatis. Cic. Parachevement, Accomplissement.
    \
        Progressus aetatis. Cic. L'advancement, ou accroissement d'aage.
    \
        Robur aetatis. Tacit. La force de l'aage.
    \
        Specie aetatis vti. Ouid. Employer la beaulté de son aage, User de la beaulté, etc.
    \
        Ver breue aetatis. Ouid. L'adolescence, ou Premiere jeunesse.
    \
        Adulta aetate filius. Cic. Qui est parcreu.
    \
        Annua aetas. Plin. L'aage d'un an.
    \
        Aurea. Ouid. L'aage doree, quand ne regnoit aucun vice parmi le monde.
    \
        Constans. Ci. L'aage de virilité, quand l'aage est arresté, et l'homme ne croist plus, Aage moyen entre jeunesse et vieillesse.
    \
        Crastina. Stat. Le temps à venir.
    \
        Decrepita. Cic. Extreme vieillesse.
    \
        Dura. Horat. Hoc est ferrea. Le contraire de l'aage doree.
    \
        Edax. Lucan. Qui mange et consume toutes choses.
    \
        Flexibilis. Cic. Flexible, Aisee et facile à flechir et tourner à bien ou à mal.
    \
        Futilis. Sil. Inutile.
    \
        Heroicis aetatibus Vlyssem et Nestorem accepimus et fuisse et habitos esse sapientes. Cic. Du temps des preux et semidieux.
    \
        Impensa aetas labori. Lucan. Employee à travail.
    \
        Incuriosa suorum aetas. Tacit. Qui ne se soucie point des siens, Qui n'en prend point de soing.
    \
        Inertior. Ouid. Vieillesse.
    \
        Integra. Terent. Fleur d'aage, Quand l'homme est en sa pleine force.
    \
        Irreuocabilis. Lucret. Qui ne peult retourner.
    \
        Lubrica. Claud. Adolescence en laquelle il est facile de griller et trebucher en quelque vice.
    \
        Mauortia. Claud. Belliqueuse, propre et idoine à la guerre.
    \
        AEtas militaris, pro Iuuenibus. Liuius. Jeunes gents idoines à la guerre.
    \
        Mobilis. Virg. Qu'on peult mener ou tourner et gouverner comme on veult.
    \
        Mollis. Ouid. Maniable, Aisee à gouverner.
    \
        Nubilis. Claud. Mariable.
    \
        Omnis aetas. Tacit. Toutes sortes d'aage.
    \
        Otiosam aetatem et quietam traducere. Cic. Vivre oisivement, En oisiveté, ou repos.
    \
        Opportunissima aetas. Cic. Aage propre et convenable à faire quelque chose.
    \
        Rudis. Tacit. Aage ignorant, et qui n'est point encore faconné.
    \
        Senatoria. Taci. Aage legitime et suffisant pour estre senateur.
    \
        Senecta aetate. Lucret. En vieil aage, En vieillesse.
    \
        Sera. Ouid. Vieillesse.
    \
        Superior honeste acta. Cic. Aage passé et employé en choses honnestes.
    \
        Vinosior. Ouid. Aimant fort le vin.
    \
        Volatilis. Ouid. Qui vole et passe legierement.
    \
        Accedit illi plus aetatis. Cic. Il vieillit plus.
    \
        Adoleuit aetas. Tacit. L'aage est parcreu.
    \
        Affecta iam aetate Mutius. Cic. Desja vieil et caduque.
    \
        Agere aetatem desidiose. Lucret. Passer son aage en oisiveté, et à rien faire.
    \
        AEtatem agere in aliquo loco, vel in re aliqua. Cic. Vivre, Passer ses jours, Finer ses jours, User sa vie.
    \
        Acta aetas, vel Exacta, pro Extrema senectute, quae decrepitudo dicitur. Plaut. Cic. Aage passé.
    \
        Exacta aetate Camillus. Liu. Vieil.
    \
        AEtas anteacta. Lucret. L'aage desja passé.
    \
        Antecellere aetate. Cic. Estre plus vieil et plus aagé.
    \
        Coacescit aetas. Cic. Se gaste et corrompt.
    \
        Composita aetas. Tacit. Aage rassis et posé.
    \
        Confectus aetate. Cic. Fort vieil, Cassé, ou usé de vieillesse.
    \
        Confirmata aetas. Cic. Quand on est devenu homme.
    \
        Conterere aetatem in re aliqua. Cicero. User son temps et son aage en quelque chose.
    \
        Deficit me aetas. Ouid. Je vieillis et me meurs.
    \
        Degere aetatem. Lucret. Vivre.
    \
        Deuexa aetas a laboribus ad otium. Cic. Declinee de travail à repos, Tendant à se reposer, Demandant repos.
    \
        Ducere aetatem. Horat. Vivre.
    \
        Ea aetate est. Cic. Il est de ceste aage là.
    \
        Exacta aetas. Cic. Aage passé.
    \
        Exacta aetate est. Cic. Il est fort vieil.
    \
        Excessit illi aetas ex magisterio. Plaut. Il n'est plus en aage pour estre soubs un maistre.
    \
        Firmata aetas. Cic. Ferme et robuste.
    \
        Formare aetatem. Quintil. Faconner et endoctriner.
    \
        Frangitur aetas. Cic. Affoiblit, Devient debile.
    \
        Gerere aetatem cum aliquo. Seru. Ciceroni. Vivre avec aucun.
    \
        Satis aetatis habere. Cic. Avoir assez d'aage.
    \
        Ingrauescens aetas. Cic. L'aage qui s'appesantit desja, qui tire sur la vieillesse.
    \
        Iniens aetas. Cic. Le commencement d'aage, Quand un enfant commence à avoir quatorze ou quinze ans.
    \
        Numerare aetatem. Propert. Compter son aage, ses ans.
    \
        AEtas praecipitata. Matius ad Ciceronem. Vieillesse.
    \
        Praecurrere aliquem aetate. Ci. Estre plus vieil et aagé que luy, Le passer d'aage.
    \
        Praeterita aetas. Cic. L'aage passee.
    \
        Procedere aetate vsque ad. Cic. Vivre jusques à.
    \
        Processisse aetate. Cic. Avoir de l'aage d'avantage, Estre plus avancé en aage.
    \
        Progrediens aetas. Cic. Qui s'avance.
    \
        Progressa aetas. Sueton. Avancé.
    \
        Progressus aetate. Cic. Qui est avancé en aage, Aagé.
    \
        Prouecta aetate mortua est. Cic. Ja aagee.
    \
        Prouectus aetate. Cic. Aagé.
    \
        Senescit aetas. Cic. L'aage vieillit.
    \
        Succedit aetas aetati. Cic. Une aage vient apres l'autre.
    \
        Tardus aetate. Ouid. Pesant à cause de l'aage.
    \
        Traducere aetatem. Cic. Vivre, Passer son aage.
    \
        Transcendere aetate aeuum. Sen. Vivre plus que perpetuellement.
    \
        Vergit aetas. Tacit. Decline.
    \
        Viuere tertiam hominum aetatem. Cic. Vivre trois cens ans.
    \
        Per aetatem posse. Cic. Avoir aage idoine et suffisant pour povoir faire quelque chose.
    \
        AEtatem, Aduerbium temporis. Terent. Iandudum aetatem lites sunt inter eos factae maxumae. Il y a fort long temps.
    \
        Neque ille hoc animo erit aetatem. Terent. Ceste volunté ou fantasie ne luy durera pas long temps, ou tousjours et toute sa vie.

    Dictionarium latinogallicum > aetas

  • 20 aeuum

        AEuum, aeui, n. g. sine plurali. Ung temps qui dure à tousjours, Ung jamais.
    \
        AEuum, pro aetate. Virgil. Aage.
    \
        AEuum, pro tempore. Virgil. - aeuoque sequenti Cum canibus timidi venient ad pocula damae. Le temps à venir, le temps qui viendra.
    \
        In nostro aeuo peritissimus. Pli. Le plus scavant de nostre temps.
    \
        Illius aeui confessione optimus. Plin. Par la confession des gents de ce temps là.
    \
        AEuo nostro accidit. Plin. De nostre temps.
    \
        Ad hoc aeui. Plin. Jusques à ce temps.
    \
        Confectus aeuo. Virgil. Fort aagé, Cassé ou usé de vieillesse.
    \
        Flos aeui. Ouid. Fleur d'aage.
    \
        AEuo iam grauior. Virgil. Desja vieil et pesant.
    \
        Maturus aeui. Virgil. Aagé.
    \
        In aeuum. Callistus. A tousjours.
    \
        Ab aeuo condito. Plin. Depuis que le monde est monde.
    \
        Placidum aeuum degere. Lucret. Vivre plaisamment.
    \
        AEuo sempiterno frui. Cic. Jouir d'immortalité.
    \
        Tenerum aeuum. Claud. L'aage de premiere jeunesse.
    \
        Agere aeuum securum. Lucret. Vivre sans soulci.
    \
        Defunctum aeuum. Claud. Passé.
    \
        AEuis durare. Plin. Durer tousjours, ou fort long temps.
    \
        Exigere aeuum studiis virilibus. Ouid. User son aage, ou Consumer son temps en, etc.
    \
        Ex ineunte aeuo. Lucret. Dés, ou Depuis la naissance et nativité.
    \
        Labens aeuum. Sil. Qui se coule.
    \
        Notare aeuum. Virg. Noter l'aage.
    \
        Pati aeuum, Vide PATIOR. Estre de duree et de garde.
    \
        Renouare aeuum. Ouid. Rajeunir.
    \
        Terere aeuum. Claud. User son aage.
    \
        Transigere aeuum in armis. Claud. Passer ou user son aage et son temps aux armes, en la guerre.
    \
        Vergit aeuum. Plin. Decline.

    Dictionarium latinogallicum > aeuum

См. также в других словарях:

  • Decline — De*cline , n. [F. d[ e]clin. See {Decline}, v. i.] 1. A falling off; a tendency to a worse state; diminution or decay; deterioration; also, the period when a thing is tending toward extinction or a less perfect state; as, the decline of life; the …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Decline — is a change over time from previously efficient to inefficient organizational functioning, from previously rational to non rational organizational and individual decision making, from previously law abiding to law violating organizational and… …   Wikipedia

  • Decline — De*cline , v. i. [imp. & p. p. {Declined}; p. pr. & vb. n. {Declining}.] [OE. declinen to bend down, lower, sink, decline (a noun), F. d[ e]cliner to decline, refuse, fr. L. declinare to turn aside, inflect (a part of speech), avoid; de + clinare …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Decline — De*cline , v. t. 1. To bend downward; to bring down; to depress; to cause to bend, or fall. [1913 Webster] In melancholy deep, with head declined. Thomson. [1913 Webster] And now fair Phoebus gan decline in haste His weary wagon to the western… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • decline — vb Decline, refuse, reject, repudiate, spurn are comparable when they mean to turn away something or someone by not consenting to accept, receive, or consider it or him. Decline is the most courteous of these terms and is used chiefly in respect… …   New Dictionary of Synonyms

  • Decline of the English Murder —   …   Wikipedia

  • Decline to State — (DTS) is an affiliation designation on the California voter registration form that allows voters to register to vote without choosing a party affiliation. It is similar to what in other states would be called declaring oneself as an independent.… …   Wikipedia

  • Decline and Fall (disambiguation) — Decline and Fall is a novel by the English author Evelyn Waugh, first published in 1928. Decline and Fall may also refer to: Decline and Fall... of a Birdwatcher, a 1968 British film based on Waugh s novel Peggy Hill: The Decline and Fall (Part… …   Wikipedia

  • decline — [n1] lessening abatement, backsliding, comedown, cropper*, decay, decrepitude, degeneracy, degeneration, descent, deterioration, devolution, diminution, dissolution, dive, downfall, downgrade, downturn, drop, dwindling, ebb, ebbing, enfeeblement …   New thesaurus

  • decline — [dē klīn′, diklīn′] vi. declined, declining [ME declinen < OFr decliner, to bend, turn aside < L declinare, to bend from, inflect < de , from (see DE ) + clinare, to bend: see LEAN1] 1. to bend, turn, or slope downward or aside 2. a) …   English World dictionary

  • Decline and Fall of the American Programmer —   …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»